Bazen bir kalemin değeri, bir ülkenin ahlak terazisini gösterir.
Geçtiğimiz günlerde ehliyetimi yenilemek için Bafra Nüfus Müdürlüğü’ne gittim. Her vatandaşın yaşadığı o sıradan işlemlerden biriydi. Ancak o gün, orada tanıklık ettiğim küçücük bir sahne içimde tarifsiz bir umut yeşertti.

İşlemlerimi yapan memur hanımefendi son derece nahif, sakin ve saygılı bir dille tüm süreci yürüttü. Ama beni asıl etkileyen, onun yanında bulunan minik kızına verdiği bir ders oldu.

Yanında ilkokul çağında, belli ki okuldan yeni çıkmış kızı vardı. Küçük kız, annesinden kalem ve kâğıt istedi. O an sıradan bir anne refleksi beklenirken, memur hanım kalemi eline alıp şöyle dedi:

“Hayır kızım, bu kalem devletin malı. Bunu kullanamazsın.”

Sonra çantasını açtı, içinden kendi kalemini ve bir kâğıt çıkararak kızına verdi.
O kadar sade, o kadar doğal söyledi ki bu cümleyi... Ama o kelimeler benim zihnimde yankılandı:

“Bu kalem devletin malı.”

İşte dedim, bu ülke hâlâ ayaktaysa, sebebi işte bu zihniyettir. Bu hassasiyettir.
Devlet malını kendi malı gibi kullanmayan, çocuğuna da bu disiplini öğreten kamu görevlileridir bizim asıl dayanağımız.

Bugün milyonlarca evrak dönüyor, binlerce işlem yapılıyor kamu dairelerinde. Her biri elbette prosedürdür, sistemdir. Ama bazen bir kalem, bir vicdanı; bir cümle, bir medeniyeti anlatır.

Devletin malına sahip çıkan, evladına “dürüstlüğü” masa başında değil hayatın içinde öğreten o memurumuza ve onun gibi düşünen tüm kamu çalışanlarına saygıyla eğiliyorum. Onlar bu ülkenin sessiz kahramanlarıdır.

Ve biliyorum ki, bir çocuğa “o kalem devletin malı” diyerek büyüten anneler oldukça bu topraklarda adalet, dürüstlük ve vicdan hep var olacak.

Editör: Nihat Kale