Bahar gözlüm,
unutmadın değil mi..?
kalabalık yazılar arasında bulmuştuk birbirimizi
sevdik…çok sevdik…
şimdi aynı dünyada yaşayan iki ayrıyız
ayrı iklimlerde nefes alan tek bedeniz
ayrı beldelerde aynı dolunaya bakıp,iç geçireniz
ayrı olsak ta “yokluğun” hep yanımda
biliyorsun,
sende açıldı mavi rüyalarımın kutusu
birbirimizin olamayacağını bilmenin aykırılığında hem de…
birbirimizde çoğaldık
almadan verdik…vermeye çabaladık
birlikte büyüdük,
birlikte büyüttük sevgimizi
boşluk bırakmadık yüreklerimizde…
şimdi sevgimizi sırtına vurup,
çok uzaklara gidiyorsun
yokluğunda hayat denen devrik silindir geçiyor üzerimden
yeni şiirlerimle uyutuyorum Seni gecelerimde
şiir dinletilerindeki alkışlarda büyütüyorum
uzun susarak içime,
yalnız kendime saklıyorum seni
yalnız Seni…
yoksun…
sensizliğin ,
özleminin yarım kalmış gölgeleri kımıldıyor içimde biteviye
…
bu sabah adımımı dışarıya attığımda
ilk defa gökyüzünün benden uzak
ve bu kadar güzel olduğunu gördüm
çömeldim toprağa
buz gibi…
ayni zamanda
sıcacık …saran…
düşüverdi boynum usulcacık
dudağımın kenarında Senden kalma bir mavi sevda
hafifçe kaldırdım başımı yeniden âsumana
uçmak…
uçmak istiyorum gökyüzüne doğru
uçmak…
bir avuç mavi gökyüzü mü bizden esirgenen..?
…
Bahar yüzlüm,
bak gözlerime de orada ektiğin sevdanın nasıl filizlendiğini ,
nasıl meyveye durduğunu gör..!
artık gecelere çelme takan ,
dolunayı bulutun arkasına saklayan
uçurtmasını yedi kat gökyüzünde uçuran
yüreğine mavi umutlarını teğelleyen arsız çocuk değilim artık
ben ,bütün yüreğiyle seven, sevilen bir adamım
…
Sebebi
Senin o baş döndüren tatlı tebessümün
bilesin…
yoksun..!
susuşlarıma ekliyorum boynu bükük hasretimi
olsun..
tek tesellim;
senden ayrılırken ,
cebime tıka basa doldurduğum tebessümlerin…
onlarla avunuyorum
onlarla…